Door Sofie

aanvulling bij het verhaal van Laeïda Ylena 

p.s: deze versie is een kladversie! let niet op spellingsfouten of dialectzinnen

Deel 3 (39 BBY)

13. De leeftijd waarop normaal gezien het leven van elk wezen verandert. Maar voor Laeïda was deze verandering nog belangrijker dan een zwart gat dat zou dreigen haar wereld op te slokken. Binnen enkele dagen zouden de Jedi meesters hun leerlingen kiezen. Binnen enkele dagen zou ze weten of ze een Jedi-ridder mocht worden of niet.

Wat keek ze er naar uit om een meester te krijgen. Ze hoopte echt dat ze niet zou geweigerd worden. Nu moeten stoppen met haar opleiding zou voor haar een nachtmerrie zijn. Maar ze wist dat die kans er in zat. Hoewel ze bedreven was in het verplaatsen van dingen, was ze niet goed in de toekomst te bekijken. Ze had een natuurlijke aanleg om mensen te wantrouwen, en bijgevolg vertrouwde ze nooit ten volle op de Force. Ook haar verleden speelde een rol. Laeïda herinnerde zich niet veel meer van haar herinneringen, maar het beeld van de mand Loshvruchten die voorover tuimelde bleef maar in haar gedachten ronddwalen. Ze was er nog steeds van overtuigd dat ze iemand, of misschien twee personen, had vermoordt. De Jedi-genezers hadden haar geest gerustgesteld en haar leren afstand nemen van die gedachte. Maar, hoewel ze toen zeer jong was, had ze de gebeurtenis nooit kunnen vergeten. Ze had nog een tijdje nachtmerries gehad nadat ze in de tempel was aangekomen. Ze vocht nog steeds met wat ze toen had beleefd. En ze vreesde dat de Jedi dat ook wisten, en haar daarom misschien niet wouden verder trainen. Ze had al veel gehoord over mensen die door een vertroebelde geest foute dingen gingen doen, en ze hoopte van harte dat zij ook niet die kant zou opgaan. Dan zou ze nog liever nu stoppen met haar training, en ergens op een verre planeet haar verleden proberen te vergeten. Ze wou niemand kwaad doen, ze zou haar eigen eerder kwaad doen dan iemand anders. Misschien zou het andere leven haar ook bevallen.

Laeïda zat in haar kamer. Ze kwam net van de bibliotheek waar ze opzoekwerk had gedaan voor haar studiewerk. Ze had de opdracht gekregen om de laatste opstand op … te ontleden. Haar leeftijdsgenoten hadden dezelfde taak gekregen. Ze moesten redeneren wat de gevolgen ervan zouden kunnen betekenen op galactisch en planetair vlak. Het opzoeken zelf vond ze best saai, maar af en toe kon de geschiedenis van de planeet haar wel boeien. Ze vond het intrigerend de oorzaken en gevolgen van bepaalde acties te bestuderen. Ze had gemerkt hoe het ene tot het andere kon leiden. In de loop der jaren had ze daarom ook ingezien wat verantwoordelijkheid was. Ze was er voorzichtiger op geworden, en durfde niet veel meer te ondernemen, ze was bang iets verkeerd te doen. Verantwoordelijkheid. Ik ben verantwoordelijk voor de dood van de man op Lirania en mijn zus. Ik ben er verantwoordelijk voor. Ze slikte de krop in haar keel weg en stopte de gedachte. Ze probeerde haar weer te concentreren zich op het scherm voor haar. Ze had nog werk te doen.

Na enkele uren merkte Laeïda dat ze gewoon naar het scherm zat te staren. Het lukte haar niet meer na te denken. Ze zou eens een luchtje moeten scheppen, en misschien iets eten. Ze bewaarde het document en sloot haar computer af. Het scherm werd ogenblikkelijk zwart en ze stond op. Ze rechtte haar rug en stapte door haar deur, de gang in. Ze stapte langs de grote ramen in de gang. Het weer zag er best wel mooi uit, de zon stond laag bij de horizon en daarom was het alsof geheel Coruscant een halfdoorzichtig rood deken over zich heen had geworpen gekregen. De rode gloed deed zelfs het drukke verkeer vredig lijken. Laeïda nam de lift naar de hangar. Ze had zin om buiten te gaan, en ging liefst haar benen nog even strekken.

Ze stapte op het gigantische dek. De durastalen platen onder haar voeten werden door de schaduw van de torenhoge gebouwen verdeeld in grote strepen. Soms hoorde ze, tussen het geruis van de files boven haar hoofd door, het kraken van het staal. De temperatuur begon al snel af te koelen en chemische reacties zorgden ervoor dat het staal weer begon te krimpen. Laeïda hoorde nog een ander gekraak, er kwam iemand haar richting uit. Ze draaide zich om en zag Darsha Assant in een slakkengangetje op haar afkomen. Ze was blijkbaar nog half geconcentreerd op de datablok die ze bij zich drieg. “Hallo Darsha, wat ben je aan had doen?” vroeg Laeïda. Darsha was ongeveer 5 jaar ouder dan zij, maar de twee kenden elkaar vrij goed. Darsha had Laeïda al veel geholpen in de bibliotheek, toen Laeïda iets niet goed begreep of hulp nodig had. Darsha was een slimme meid, hoewel ze dat zelf leek te ontkennen. Ze waren zo bevriend geraakt, en af en toe zochten ze elkaar op. “Ik had even behoefte aan was frisse lucht. Morgen vertrek ik samen met mijn meester op een missie, en ik heb nog even wat informatie over de planeet waar we naartoe gaan opgevraagd.” zei Darsha. “En daarom leer je namen vanbuiten?” vroeg Laeïda terwijl ze naar het datablok keek. Ze grinnikte een beetje. Darsha was inderdaad slim, maar daar was ze zelf niet van overtuigd. Darsha wou daarom meer weten zodat ze zeker niet dom zou overkomen. Maar nu overdreef ze weer een beetje, vond Laeïda. “Het zijn de namen van bekende personen. Senators, acteurs, wetenschappers, enzovoort. Allemaal van die planeet. Ik zou niet voor schut willen staan.” Darsha besefte zelf wel hoe miniem de kans was dat ze die namen in een conflict kon gebruiken, maar je weet nooit genoeg. “En wat doe jij hier dan?” vroeg ze aan Laeïda, zonder dat er ook maar een greintje irritatie te bespeuren viel in haar stem. Ze wist dat Laeïda de kritiek niet slecht bedoeld had. “Ik schep gewoon een luchtje. Ik moet een werk maken over … maar het kwam mij echt mijn oren uit. Ik viel bijna in slaap, dus ben ik maar naar hier gekomen.” antwoordde Laeïda. “Net zoals ik dus.” zei Darsha dan weer. “Wanneer krijg jij eigenlijk een meester toegewezen? Is het daar nog geen tijd voor?” zei ze nog. Laeïda antwoordde: “Binnen enkele dagen hoop ik een meester te hebben.”. “Oh, spijtig dat ik er dan niet ben, anders kwam ik je zeker eens opzoeken. Maar ik denk wel dat je geen problemen zult tegenkomen. Je hebt meer slaagkansen dan ik, en meester Bondara heeft mij ook uitgekozen. Je zal zeker en vast een goede meester krijgen.” zei Darsha. Laeïda luisterde naar haar, maar in haar hoofd sprak ze de padawan tegen. Darsha wist niets van haar verleden. Haar verleden zorgde ervoor dat haar slaagkansen direct verminderden. “Je zal wel gelijk hebben” zei Laeïda, hoewel ze dat sterk betwijfelde. “Ik ga er maar weer eens vandoor, ik heb nog niet gegeten. Nog veel succes op je reis, Darsha.”. “Ik zie je nog wel na mijn missie, daag”. Laeïda hoopte dat Darsha gelijk had. Ze vreesde niet dat er iets met Darsha zou gebeuren, maar wel met haar.

“Concentreer je. De afstand tussen jou en de stokjes is relatief, net zoals allen om je heen. Het enige zekere is de Force. De Force verbindt alles en iedereen. Het verbindt ook jezelf met de stokjes. Je hoeft alleen maar die verbinding aan te raken om de afstand te wissen. Je bent, door de Force aan te raken, in staat de stokjes te bewegen en te manipuleren.” Het was een voormiddag in een van de trainingslokalen in de Jedi tempel. Laeïda concentreerde zich en liet elk stokje voor haar zweven. Ze moest haar concentratie verdelen over elk stokje. Er hingen nu zes stokjes op twee armlengtes van haar gezicht. Ze probeerde de staafjes allemaal zo verticaal mogelijk te houden. Toen dat gelukt was, ging ze over naar de volgende fase van de opdracht. Ze begon elk staafje boven elkaar te hangen, tot ze samen een doorbroken lijn vormden. Nu was het tijd voor de moeilijkste en laatste fase van de opdracht. Ze probeerde haar controle over elk stokje niet te verliezen toen ze het bovenste staafje liet landen op dat er onder. De twee stonden nu recht op elkaar, alsof ze een grotere staaf waren. Nu was het de beurt aan het staafje er onder. Het was heel moeilijk om dit te doen, en ondertussen niet te vergeten de andere staafjes in de juiste positie te houden.

Jedi meester Eeth Koth stond samen met meester Ceru Ray Gan in de trainingsruimte. De twee waren ongemerkt binnengekomen. Ceru had Laeïda al een tijdje in de gaten gehouden. Ze zou het meisje graag als padawan nemen. Ze had net haar vorige leerling Leska tot het ridderschap opgeleid, en was klaar om een nieuwe Jedi te begeleiden. Toen ze de achtergrondinformatie van Laeïda ging opvragen, zag ze dat meester Eeth Koth ze had gevonden. Ze had hem dan ook direct gecontacteerd om over het verleden van Laeïda te praten.

Een uurtje geleden ontmoette Ceru Eeth Koth, en de meesters besloten een kijkje te gaan nemen in de trainingsruimte waar Laeïda op dit moment was. Het was al lang geleden dat Koth het meisje had gezien, maar hij kon zich nog voor de geest halen hoe hij haar had gevonden. Hij vertelde zijn relaas aan Ceru terwijl ze naar de trainingsruimte stapten.

“Ik denk dat haar geest nog te veel in beweging is. Haar verder opleiden zou wel een gevaar met zich mee kunnen brengen, Ceru “ zei Eeth Koth na een lange stilte. ”Ik houd ze nog steeds in het oog. Ik heb al verschillende keren gevoeld hoe ze onrustig werd en ze terug dacht aan toen. De genezers hebben destijds hun werk goed gedaan, maar we kunnen niet alles goedmaken. Haar geheugen wissen zou een misdaad zijn.”

“Met alle respect, meester Koth, maar ik heb een andere mening. Zonder een evenwichtige opleiding zou Laeïda wel eens blootgesteld kunnen worden aan situaties waarin ze verkeerde gevoelens zou kunnen krijgen. Door haar training nu stop te zetten zal ze alleen maar negatief denken over Jedi, en dan is haar zelfvertrouwen de grond in geboord. Als ze zichzelf niet zou vernietigen, dan zou ze andere mensen vernietigen.” zei meester Ray Gan

“Als je ze verder opleidt, dan zullen haar krachten groeien, dat spreek ik niet tegen. Maar misschien valt ze ooit naar de Duistere kant, met haar verleden heeft ze een verhoogde kans daarop. Ik vrees dat die kans veel te reëel is.” reageerde Eeth Koth.

“Ik vrees dat ze meer kans heeft naar de Duistere kant over te hellen als u haar nu weer een frustratie meer geeft.” zei Ceru

“Ik denk dat je een onnodig risico neemt, Ceru. Er zijn nog vele padawans die op een meester wachten die even begaafd zijn als Laeïda.” zei Eeth Koth.

“Het kiezen van een padawan is een uiterst irrationeel gebeuren, dat zou u ook moeten weten, meester. Ik heb elke padawan al eens ontmoet of zijn of haar wegen gekruist, en ik voel een grotere band tussen mijzelf en Laeïda dan bij de andere padawans. Ik denk dat de Force wil dat ik haar neem.” antwoordde Ceru.

“Als dat zo is, dan wacht jullie een goede relatie. Ik vrees gewoon voor de zaak.” zei Koth.

“Ik weet dat haar geest genezen kan worden. Ik zou er alles voor doen, meester.”

“Doe wat je het best lijkt. Al bij al is het je eigen keuze, ik kan je niet stoppen. U hebt mij om advies gevraagd, maar eigenlijk hebt u mij iets gegeven om over na te denken.”

Laeïda was bijna klaar met de oefening. Ze begon zich vermoeid te voelen. Ze was, net zoals haar leeftijdsgenoten, nog niet zo lang getraind in dit gebruik van de kracht. Het vergde dan ook veel van haar krachten en concentratie om de opdracht tot een goed einde te brengen. Ze probeerde het vierde stokje aan te sluiten, toen ze plots de controle over het bovenste staafje verloor. Toen ze merkte hoe het loskwam uit haar greep, probeerde ze het terug op zijn plek te krijgen. Maar daardoor verloor ze de concentratie over de andere stokjes. Alles stokjes vielen naar beneden, buiten het bovenste. Toen Laeïda besefte dat het haar niet gelukt was, liet ze verslagen het laatste staafje vallen. Haar opdracht was mislukt. Maar in plaats van haar eigen wijs te maken dat ze niet goed genoeg was, begon ze te bedenken hoe ze haar opdracht wel zou kunnen laten lukken. Ze moest een manier vinden om haar ten volle te concentreren op alles. Toen het laatste stokje nog maar net de grond geraakt had, keek ze in het rond, met haar schouders naast haar lichaam bengelend van verslagenheid. Ze zag dat ze blijkbaar niet de enige was die moeite had met de opdracht. Sommige zaten nog niet zo ver, andere waren de stokjes al terug aan het bijeenrapen. Eigenlijk zag ze niemand die zo ver als zij gekomen was. Ze voelde zich triomfantelijk. Ze was zonet een van de besten, en dat gebeurde zelden. Maar voorwerpen manipuleren was ook haar specialiteit. De Jedi-leraar kwam haar richting uit en feliciteerde haar met haar prestatie, hij spoorde haar ook aan om nog eens te proberen. Ze raapte de staafjes weer bij elkaar en begon terug. Het was niet omdat ze het verste geraakt was, dat ze goed genoeg was. Ze wou hier pas buitengaan wanneer het haar zou lukken. En anders zou ze de volgende dag wel trainen.

Eeth Koth en Ceru Ray Gan spraken met de leraar, die hen vertelde over de zonet afgelegde prestatie van Laeïda. Daarna verlieten ze de ruimte weer. Ze wouden de leerlingen niet te veel storen.

Darsha Assant en haar meester, Anoon Bondara, stapten uit hun schip, op het landingsplateau van de Jedi tempel. In de verte zag Darsha iemand in hun richting rennen. Ze herkende het warrige blonde haar dat door de wind opzij werd geblazen. “Darsha! Ik heb het gehaald! Ik heb een meester!” Laeïda kon haar blijdschap niet verbergen. Ze kwam juist terug van haar leeftijdsgenoten die het gehaald hadden. Ze waren allemaal opgelucht en vol blijdschap vervult. Toen iedereen elkaar gelukgewenst had, besloot Laeïda het blijde nieuws ook te gaan vertellen aan Darsha, die net terugkwam van haar missie. “Proficiat! Ik wist wel dat je het zou halen! Welkom bij de padawans!” zei Darsha met een oprechte glimlach op haar lippen. “Ik ben zo blij, ik had het echt niet verwacht! We moeten zeker eens tezamen trainen, dan vertel ik je alles over mijn nieuwe meester!” zei Laeïda die nog steeds opgewonden was. Darsha vroeg zich af waarom Laeïda zo vreesde geen meester te krijgen. Ze vond dat de padawan slimmer was dan zij op die leeftijd. Maar ze vond bijna iedereen slimmer dan zij. “We spreken zeker eens af, ik ben benieuwd.” Zei Darsha, en ze meende het echt. Ze was benieuwd hoe Laeïda haar eerste dagen bij haar meester ervoer. Zelf kon ze zich nog herinneren dat ze zich geweldig voelde, maar dat was ook het enige. De gedachte was veel te troebel. “Ik ga vlug naar mijn meester, je zult vast moe zijn, ik zal je niet meer verder ophouden.” Zei Laeïda. De twee namen afscheid.

Laeïda wandelde goedgemutst door de gangen van de tempel naar haar meester toe. Haar dag kon niet meer stuk. Ze had het gehaald, en nu kreeg ze voor de eerste keer les van haar nieuwe meester. Het gevoel van blijdschap was overweldigend. Ze zou een Jedi-ridder worden.